Monoloog leidt tot fascinerende thriller
Het boek Zusje is bijna een jaar geleden vrijwel geluidloos op de Nederlandse markt verschenen. En plotseling is het een verkoop hit met wekenlang hoge noteringen in de top 5 van het CPNB. Hoe dat komt? ‘Ik weet het niet. Niet echt’, zegt schrijfster Rosamund Lupton in Amsterdam. ‘Ook ik ben verrast, maar natuurlijk ook heel blij’.
In Zusje, het debuut van Rosamund Lupton, gaat hoofdpersoon Beatrice op onderzoek uit nadat haar jonge zusje Tess dood is gevonden in een oud gebouw in een Londens park. Beatrice is er als enige van overtuigd dat haar zuster is vermoord en geen zelfmoord heeft gepleegd zoals iedereen denkt. De politie, haar moeder, haar verloofde, leggen zich bij die conclusie van zelfmoord neer en willen verder met het leven. Beatrice niet. Die gaat door totdat zij haar gelijk kan bewijzen.
Het boek heeft vijftien weken in de toptien in Engeland gestaan, maar in eerste instantie haalde het in Nederland geen toppositie. Dat kwam onlangs vrij plotseling tot stand. De oorzaak van die late populariteit? ‘Dat weet ik echt niet’, zegt zij in het Amsterdamse Ambassadehotel waar zij alsnog voor een promotietour is neergestreken. Tevreden met de toppositie, zeker. Aangenaam verrast ook. ‘Maar hoe gaat dat? Misschien van mond tot mond. Mensen die elkaar op een goed boek wijzen. Want publiciteit kan je niet helemaal tot die top brengen. Het is misschien ook de verrassende wending aan het eind van het boek, dat mensen boeit’.
Maar het komt toch ook door de schrijfstijl; zo anders dan in andere boeken?
‘Misschien wel, ja. Het was voor mij wel een logische manier van schrijven. Ik ben scriptschrijver en Zusje is in feite geschreven als een halve dialoog, een monoloog. Dat maakte het jonge slachtoffer tot een actief persoon in de boek. Ze leeft. Ze is niet passief’.
‘Ik had het verhaal al vroeg’, gaat zij verder. ‘Ik had eerst een beeld. De oudere zus doet een reconstructie van de gebeurtenissen. Zo werk ik. Ik heb een scène in mijn hoofd, die schrijf ik dan op. Het voordeel van een boek is voor mij dat ik als control freak schrijver, regisseur en acteur ben. Bijeen script wilde regisseur nog wel eens tegen me zeggen: ga niet regisseren vanuit het script. Dan schrijf ik er allerlei aanwijzingen bij. Dat mag niet. Maar bij een boek kan ik dat wel doen. Het is voor mij dan ook creatiever om een boek te schrijven. En moeilijker. Want een manuscript heeft meer dan honderdduizend woorden. Een script minder’.
Rosamund Lupton heeft de hoofdpersonen in haar debuut niet voor niets gekozen. Het komt dicht bij haar eigen realiteit. ‘Ik heb een heel lieve jongere zus. Die is naar een andere kostschool gestuurd dan ik. Nou, dan mis je je zusje. Zij is de enige die precies weet wat je voelt’. Ze lacht: ‘We schreven met een soort onzichtbare inkt. Dan kon niemand het lezen. Als ze mijn zusje niet was, zouden we vriendinnen zijn geworden’.
Een roman kon en wilde Rosamund Lupton niet schrijven. Het moest een thriller worden. ‘Je schrijft wat je zelf wilt lezen, een thriller’. Maar de schrijfster wilde meer dan alleen een spannend plot. ‘Het moet ook intellectueel interessant zijn. Vandaar het onderwerp van gentechnologie en manipulatie. Met de manipulatie van onze genen kunnen we onze toekomst bepalen. Maar zal het goed worden gebruikt. Of juist slecht, bij voorbeeld om een soort übermensch te creëren, waar alleen de rijken beter van worden?’