Geweld tegen vrouwen

Karin Slaughter, Na die nacht

Al 23 boeken heeft de Amerikaanse schrijfster op haar naam staan. En de meeste vormen een serie rond Sara Linton. Daarvoor moet ze een behoorlijk archief hebben opgebouwd. Toch? ‘Ik schrijf details en ideeën op papiertjes die ik toevallig bij me heb. Een kassabon, een rekening, een lege envelop en doe die dan in een plastic zakje met een rits. Die stop ik in mijn handtas. Per boek heb ik zo’n tasje thuis in de kast liggen. Dat is mijn archief’.

De ideeën voor haar boeken, de details van een plot, de ontwikkelingen van Sara Linton en Will Trent, het staat allemaal op losse papiertjes in van die goedkope plastic zakjes, die je met een rits sluit. Een ‘zipperbag’, zoals schrijfster Karin Slaughter het zelf noemt. Elk boek heeft een eigen  zakje. ‘Dat heb ik nodig om terug te kunnen kijken naar wat ik in een vorig boek heb geschreven’, vertelt zij een lunchroom in de Leidschendamse Mall of the Netherlands. ‘Wat is dit Amerikaans’, verbaast de schrijfster zich over het enorme winkelcentrum. Het is zelfs groter dan zij kent in haar stad Atlanta in Georgia.

Het is vlak voordat zij in boekhandel Paagman voor zo’n vijftig fans in het openbaar geïnterviewd zal worden. Zij vertelt daarin over het ontstaan van haar nieuwste boek. Lezers hebben vragen kunnen insturen. Daarna trekken de fans één voor één langs om een aangeschaft exemplaar van ‘Na die nacht’ te laten signeren. Het mag allemaal niet uitlopen in de tijd want zij heeft een strak schema. In de ochtend interviews in Amsterdam, dan Leidschendam, ’s middags door naar België voor anderhalve dag, vervolgens nog even terug in Nederland om daarna door te vliegen naar Londen. Na een uitstapje naar Dublin, gaat zij terug naar huis.

Dat alles in het kader van de promotie van haar nieuwste boek, Na die nacht. Het boek begint in de spoedhulp van het ziekenhuis in Atlanta waar Sara Linton een nachtdienst draait. Een zwaargewond meisje wordt binnengebracht die fluistert dat zij is gedrogeerd en verkracht. Het confronteert Sara Linton met haar eigen verleden. Zo’n vijftien jaar eerder is Sara na een avondje stappen aangevallen, verkracht en met een mes gestoken. Ze overleeft de aanval, maar haar leven is nooit meer hetzelfde geworden. Nu is zij er helemaal klaar mee en zoekt gerechtigheid voor het meisje en natuurlijk ook voor zichzelf.

Het onderwerp geweld tegen vrouwen leidt tot een beeld dat mannen in de ogen van Karin Slaughter niet deugen. Maar zelf ziet zij dat anders. ‘Will is toch een man? Jeremy ook. Maar feit is wel dat er iedere twee minuten in de Verenigde Staten een vrouw wordt verkracht.  Het is toch volkomen legitiem om daar iets van te vinden? Het is tijd dat politie en justitie er serieus naar kijken. Na een diefstal of inbraak is er niemand die tegen het slachtoffer zegt: je hebt het er naar gemaakt. Na een verkrachting komen vragen als ‘wat deed je daar dan ook’ of ‘met de kleren die je aan hebt, vraag je er om’ wel aan de orde. Het boek gaat over de impact die een dergelijk voorval heeft op vrouwen. Vaak een leven lang. Vrouwen kunnen er niet even overheen stappen en weer verder gaan met hun leven. Het is bizar dat verkrachting zo veel voor komt. We hadden zelf een president die is beschuldigd van verkrachting. Dan zeggen mensen: ze vroeg er om. Of ze zeggen, Trump is zo’n geweldige vent, ik blijf toch achter hem staan’, vertelt Karin Slaughter met een stem vol verontwaardiging.

Juist voor die terugblik in het leven van Sara, heeft zij die zakjes met aantekeningen nodig. Waarom heeft zij de aantekeningen niet overgezet naar haar computer, zodat zij ze makkelijker kan opzoeken?

Karin Slaughter: ‘Dat stamt nog uit de tijd dat ik een baan had en probeerde een boek te schrijven. Tijdens vergaderingen of in de auto kreeg ik dan ideeën en daar moest ik iets mee. Ik pakte papier waar ik het vond en schreef het op. Ik moest het ergens bewaren en ik had zo’n ‘zipperbag’ in mijn tas. Dat ben ik altijd blijven doen. Waarom niet in een computer? Ik wil als ik schrijf die papiertjes uitspreiden op mijn bureau. Will daar, Sara daar en de anderen ook apart. Dat kan niet, als het allemaal in de computer staat’.

Karin Slaughter geniet nog steeds van het feit dat zij van haar boeken kan leven. ‘Schrijver zijn is een gave’, stelt zij. ‘Ik ben mijn doel nooit uit het oog verloren: schrijver worden. Het heeft mij heel veel gegeven. Dan moet ik met optredens voor mijn fans, met trips om mijn boeken te promoten, iets terug doen. Dat is best zwaar voor mij. Wat mensen niet weten is dat ik nogal introvert en verlegen ben. Ik ben niet iemand die op een receptie makkelijk met iedereen een praatje maakt. Ik schrijf mijn boeken nog steeds graag in isolatie. Daarvoor ga ik naar de berghut van mijn ouders buiten Atlanta. Zonder telefoon en vroeger ook zonder internet. Dat laatste kan eigenlijk niet meer. Ik heb internet nodig’, bekent zij. En lachend voegt zij toe: ‘Ik zoek niet alleen details voor het boek, ook zoek ik woorden op om de spelling te controleren’.

Zij wil er dan ook niet aan denken dat zij zou moeten stoppen. ‘Zolang ik ideeën heb, zolang ik ze uit kan werken, ga ik door. Zolang mijn hersenen het op kunnen brengen. Ik hoop nooit te moeten stoppen’, aldus Slaughter. De plannen voor een volgend boek zijn dan ook al gemaakt. In september begint zij er aan te werken en begin 2024 zal het af zijn. Op nieuw gaat het over Sara en Will. ‘Het hangt van het onderwerp af of het in de serie past of dat het een apart boek wordt. Soms past het verhaal beter bij Sara, soms niet. Gelukkig laat mijn uitgever me daarin helemaal vrij. Ik ben de enige baas over mijn verhaal’.

Maar heeft zij dan nooit last van een blokkade, een ‘writers’ block’?

Karin Slaughter: ‘Daar geloof ik niet in. Niet in de zin van een schrijver die de haren uit zijn hoofd trekt of die jammerend over de grond rolt. Natuurlijk zit ik wel eens vast in een verhaal, maar dan ga ik lekker een eind wandelen. Of ik neem een douche. Dat is voldoende’.

Bestel direct van de uitgever via deze link.