Portret van een verregende badplaats
Het is zomer aan de Belgische kust en de toeristen stromen toe. Ook Knokke krijgt zijn deel. Maar het regent al weken, een gure wind blaast de vakantiegangers naar binnen om daar te dromen van een zonnige vakantie aan een Spaanse Costa. Jos Pierreux gebruikt deze grijze achtergrond om zijn derde boek over Knokke-Heist te schrijven.
Het politiekorps kan het werk nauwelijks aan. Er zijn te weinig agenten en nu wil het ministerie ook nog dat ze meer controleren op snelheidsovertredingen. En wie moet dan het rolletje in de camera doen om de snelheidsduivels op heterdaad te betrappen.Met zijn derde boek verhaalt Jos Pierreux weer over de donkere kan van Knokke-Heist. Zo lijkt elke Vlaamse stad zijn eigen chroniquer te hebben. Van Brugge (Aspe) via Antwerpen (Lauryssens) en Mechelen (Deflo) naar Pierreuxs Knokke.
Het nieuwe boek van Pierreux – Het trio dat iets te vieren had – is meer dan ooit een portret van een vakantieplaats in plaats van een thriller. Er is niet eens één misdaad die wordt gepleegd. Het is een serie kleine en grote zaken die om de aandacht schreeuwen. Een groep kinderen gaat tijdens de storm zwemmen en de agenten kunnen ze nog maar net redden van de verdrinkingsdood, een juwelier hangt een fortuin aan diamanten in zijn etalage om klanten – maar ook dieven vreest de verzekeringsmaatschappij – te lokken en een onbekende man is in een liftschacht in aanbouw gevallen, een oudere vrouw valt van de trap maar heeft wel vlak voor haar overlijden heftige seks genoten met tenminste twee mannen en tenslotte verdwijnt de tienerdochter van een agent spoorloos. Het heeft allemaal niets met elkaar te maken, maar alle draadjes samen schetsen het beeld van een onderbemand politiekorps in een badplaats waar het maar niet wil zomeren.
Daarnaast volgen de lezers ook nog eens de zieleroerselen van hoofdinspecteur Luk Borré – een ‘aangespoelde’, ofwel een dorpsgenoot die niet geboren en getogen is in Knokke – en zijn relatie met de plaatselijke schone. Ooit was zij callgirl, maar voor de inspecteur heeft zij haar oude leventje vaarwel gezegd.
Pierreux loopt met zijn boek langs de afgrond van clichés. De slecht gehumeurde rechercheur die te vaak naar de drank grijpt, is al veel vaker beschreven. De zielenroerselen van dergelijke figuren zijn al vele malen beschreven. Maar Pierreux geeft er duidelijk zijn eigen draai aan. Zelfs de oversekste collega die voortdurend probeert in het bloesje van zijn vrouwelijke collega te kijken, is meer dan de clichématige machorechercheur.
Het boek van Pierreux is eens te meer een bewijs dat de thriller in Vlaanderen leeft. Dat levert prachtige boeken van prima auteurs op. Jos Pierreux is daar zeker niet de minste van en zijn boeken over Knokke zijn echte aanraders.