Harde wijnfraude
Het kan bijna niet missen: het thrillerdebuut van wijnboer Ilja Gort draait om fraude met wijn. Goedkope wijn in dure flessen overgieten en voor veel geld verkopen levert volgens Gort een enorme winst. En de pakkans is klein: ‘Een douanier die voor een container Moët et Chandon staat, ziet niet of het echt is of vals. Een zakje wit poeder herkent hij sneller’, aldus de wijnboer, columnist, voormalig componist en schrijver.
Het idyllische platteland van Frankrijk, de wijnstokken in de grond, het mooie kasteel, kan het romantischer? Maar de wijnboer moet hard werken en kan nauwelijks het hoofd boven water houden, ondanks de prijzen die hij met zijn wijn wint. Dan komt op een wijnbeurs een oogverblindende vrouw op hem af die zijn hele wijnoogst voor de komende vijf jaar koopt. Als hij zich bedenkt en van het contract af wil, blijkt zijn koper een gewetenloze crimineel die op grote schaal wijnfraude pleegt. Samen met een journaliste gaat hij achter de crimineel aan wat leidt tot een spijkerharde strijd.
‘Het zat in mij’, legt Gort uit met een glas van zijn eigen La Tulipe de la Garde in de hand. ‘De woede, de drift, de bloeddorst. Ik heb het altijd weten te verbergen’, grapt de schrijver. Het is een warme dag in Amsterdam op de uitgeverij Lebowski onder de rook van de A10. De vrolijke wijnboer is aanwezig om het eerste exemplaar van zijn boek aan te bieden aan Oscar van Gelderen, de directeur van de uitgeverij.
Feit is dat Chateau Fatale alle kenmerken heeft van een harde actiethriller. Veel doden, martelingen, een plot dat zo nu en dan buiten het pad van de geloofwaardigheid treedt, maar dat goedmaakt door de snelle en harde actie van de hoofdrolspelers. ‘Mijn grote voorbeeld is regisseur Quentin Tarantino’, bekent Gort. ‘Die combineert geweld met humor. Geweld alleen is niets. Saai. Lee Child vind ik een goede schrijver. Maar soms toch ook wel boring’.
Gort noemt zichzelf tegenwoordig graag ‘wijnboer en schrijver’. Componeren – waarmee hij zijn eerste successen vierde – heeft hij achter zich gelaten. Columns in wijnbladen en zijn digitale blad ‘Slurp’ is een hobby, aldus de expat, die zich met kleding en alpinopet Fransen dan de Fransen kleedt. Tussen het wijn maken door – ‘dat is een rustig beroep, als de wijn in de vaten zit heb ik alle tijd om te schrijven’ – schrijft hij zijn eerste thriller. Daar heeft hij vier jaar over gedaan. ‘De hoofdpersoon was eerst een man. Dat bleek een beetje saai. Ik bedacht dat het een vrouw moest worden. Dat betekende dat ik bijna helemaal opnieuw moest beginnen. En dan komt het moeilijkste: je verplaatsen in de denkwereld van een vrouw. En dat is, zoals je wel weet, ondoenlijk. Daar heeft mijn vrouw me mee geholpen. Zij heeft me schallend uitgelachen als het niet lukte’.
Wijnfraude is een onbekend fenomeen, maar het brengt volgens Gort net zo veel op als drugs. ‘Het gaat om de grote volumes. Een heel beperkte groep mensen snuift coke en die mensen gaan ook nog eens vroeg dood. Dat schiet niet op. Wijn drinken we allemaal. En een douanier die een container valse wijn tegenkomt, ziet dat niet. Een zakje wit poeder kennen ze wel’.
Chateau Fatale is een harde actiethriller geworden, maar meestal zonder de kleine details zoals die in zo veel boeken overheersen. ‘Ik heb van Oscar geleerd dat je de mensen moet laten denken. Die moeten de details zelf invullen. Je moet niet het hele plaatje van kladderen. De lezers moet je niet suf lullen’.
Maakt het vele geweld in het boek Chateau Fatale tot een mannenthriller? ‘Ja, daar zit ik mis mee. De meeste boekenkopers zijn vrouw maar ik ben bang dat dit een mannenthriller is. Ik heb als vrouw geschreven voor vrouwen. Maar dat is dus mislukt’, Sluit Ilja Gort tot groot vermaak van zijn toehoorders af.