Hard, harder hardst
Een dood kind op een strand is iets afschuwelijks en de lezer van een boek moet de rillingen over zijn rug voelen lopen. ‘De lezer moet iets voelen en daarvoor moet je telkens een beetje verder gaan. Als je het geweld in mijn boek op een schaal van één tot tien zet, dan denk ik dat ik op een zeven kom. Nou oké, een acht’.
De lach van Chelsea Cain klinkt schalt weer door de bibliotheek in het Amsterdamse Ambassadehotel. De Amerikaanse schrijfster blijft er plezier in hebben om haar verhaal te vertellen. Haar Europese tournee voerde haar eerder langs steden als Parijs en Oslo. Na Amsterdam volgt nog Milaan en daarna mag ze naar huis. ‘Ik mis vooral mijn kleine dochtertje van drie. Zij is oud genoeg om me te missen, maar nog te jong om te begrijpen waar ik ben’. Maar het reizen en de gesprekken in het verre Europa vindt zij niet erg. Zegt zij. ‘Ik begrijp best dat al mijn lezers in de landen waar mijn boek verschijnt op mij wachten. Ik vind dat de lezers recht hebben op mijn tijd’.
Chelsea Cain (36 jaar) heeft met Hartzeer de overstap gemaakt van de kleine boekjes als The Hippie Handbook en Does this cape make me look fat? (over Batman) naar een serieuze roman. ‘Die boekjes waren mijn fiets met zijwieltjes om het te leren. Nu zit ik op een echte fiets. Dat is toch een vergelijking die Nederlanders wel zullen begrijpen, hè’, zegt zij lachend. Maar bij die overstap zal het wel blijven. De ambitie om een literaire roman te schrijven, heeft ze nog niet bij zichzelf kunnen ontdekken. ‘Ik wil een heleboel boeken schrijven over deze hoofdpersonen. Een echt lange serie. Elk boek is een hoofdstuk in het grote verhaal dat ik al in mijn hoofd heb zitten’.
Haar boek is gebaseerd op een seriemoordenaar, die met zijn macabere werk begon toen Chelsea 10 jaar was. De man ontvoerde meisjes, meestal jonge hoeren, om ze te verkrachten en daarna te vermoorden. De man bleef bijna 20 jaar uit handen van de politie. ‘Ik was als kind gefascineerd door die gebeurtenissen. Het was voor mij de eerste keer in mijn leven dat tot mij doordrong dat Het Kwaad bestond. Ik bedoel, hij vermoorde gewoon tieners. Ik was ook een tiener en een meisje’.
De politie vormde een speciale eenheid om de moordenaar te pakken, maar toen dat niet lukte werd die groep terug gebracht tot één man. En juist die ene man pakte de dader op. ‘Het doorzettingsvermogen van die agent bracht mij op het idee voor Hartzeer. In het echt sloot die seriemoordenaar ook een deal met justitie. Hij zou de plaatsen wijzen waar hij de vrouwen had begraven, zag justitie er van af om de doodstraf te eisen. Ik heb die agent een keer op de televisie een verhoor zien afnemen. Oppervlakkig gezien leken het gewoon goede vrienden die zaten te praten, maar je voelde in de lagen daaronder de manipulatie, de spanning’.
Tijdens een nachtelijke uitzending van de Larry King-show, waarin de jacht op de seriemoordenaar centraal stond, viel het kwartje bij Chelsea Cain. Ze herinnerde zich haar vroegere fascinatie met deze moordenaar. ‘Ik ben de volgende dag begonnen met het schrijven van Hartzeer’. Erg veel onderzoek hoefde ze niet te doen: ze kende het verhaal, de rechercheurs, het verloop van de jacht. ‘Ik heb het wel een vrouwelijke seriemoordenaar van gemaakt. Dan is seksuele spanning ook een onderdeel van de verhouding tussen de moordenaar en de politieagent die door blijft jagen tot de dader achter de tralies zit’.
Het ‘project’ kwam op precies het juiste moment voor Chelsea Cain. Ze had net een boekje af en ze was zwanger van haar eerste kind. Dat betekende toch weinig slaap, zegt ze nu, en daardoor kon ze zonder haar man te storen ’s nachts werken achter de computer. Ze schreef de meest gruwelijke scènes zonder problemen op. Dat hoorde nu eenmaal bij haar onderwerp. Martelen en vermoorden is gruwelijk en dat wil ze aan haar lezers duidelijk maken. Geen vergoelijking of verzachtende omstandigheden voor Chelsea Cain. ‘Ik dacht dat de uitgever er wel in zou schrappen, dus heb ik alles opgeschreven. De uitgever heeft me vervolgens in de steek gelaten. Ze hebben alles laten staan. Het is hun schuld’, zegt de schrijfster met een lach in haar stem. ‘Het is overigens makkelijker om te schrijven dan om te lezen, hoor. Ik weet wat er gaat gebeuren. De lezer niet. Ik vind seksuele scènes veel moeilijker om te schrijven. Dat is persoonlijker. Ik ben nooit gemarteld, maar ik heb wel een seksleven’.
Het succes van Hartzeer heeft het leven van Chelsea Cain definitief veranderd. Ze hoeft niet meer te zoeken naar een opdracht voor een nieuw boek. En ze is ook niet langer afhankelijk van de plaatselijke krant, waar ze een column voor schrijft. Ze heeft weliswaar journalistiek gestudeerd aan de universiteit, maar daar bleek ze toch minder geschikt voor. ‘Ik ben die boekjes gaan schrijven, zodat ik niet hoefde te gaan werken’, zegt zij. Het was niet meer dan logisch dat de roman, die zij al veel langer wilde schrijven, uiteindelijk een thriller werd. Als kind al leende ze uit de bibliotheek boeken over het menselijk lichaam en vroeg ze zich af wat er allemaal mis kan gaan. ‘Ik heb altijd een morbide fantasie gehad’, verklaart zij. ‘Ik kijk ook altijd naar detectiveseries op televisie. Maar nu ik Hartzeer heb geschreven, kan ik zeggen dat al die uren voor de tv niet nutteloos vertier was. Ik bereidde me gewoon voor op dit boek’.
Voor veel nevenactiviteiten heeft ze geen tijd meer. Haar leven bestaat nu uit schrijven, reizen en lezers ontmoeten. En natuurlijk zijn daar haar man, dochter, kat en hond. Alleen haar column in de krant blijft ze trouw. Haar onderwerp in die column? Een jonge moeder met haar dochter. ‘Totdat mijn dochter oud genoeg is om te begrijpen dat ik over haar schrijf. Dan kap ik er zeker mee’.