‘Je moet niet alles geloven wat ik zeg’
Alle ouders staan op een bepaald moment voor een dilemma: Hoe ver ga je om je opstandige puberkind te beschermen tegen de Boze Buitenwereld. En wat gebeurt er als je daar heel erg ver in gaat en je zoon of dochter komt er achter? Ben je dan niet op een andere manier je kind kwijt? “Er is geen makkelijk antwoord”, weet de Amerikaanse successchrijver Harlan Coben.
De vraag is het centrale thema in zijn nieuwste boek Houvast dat begin april in de winkels ligt. Hij kwam op het idee tijdens een diner met vrienden, vertelt hij in het Amsterdamse Ambassadehotel. Zijn vrienden hadden spyware in de computer van hun zoon verstopt, zodat zij kunnen zien wat hij uitspookt. “Ze bespioneerden hem! In eerste instantie vond ik het afschuwelijk. Zoiets doe je gewoon niet. Maar later ging ik toch aarzelen. Je let voortdurend op je kinderen. Je brengt ze naar school, naar sport, je vertelt hoe laat ze thuis moeten zijn en controleert of ze zich er aan houden. En dan moet je daarmee ophouden als ze achter een apparaat zitten? Dan hebben ze opeens recht op privacy? Ha, dat is een mooi dilemma voor een boek, dacht ik toen”.
Harlan Coben gooit routineus ijsblokjes in zijn glas water. “IJsblokjes moeten er in, hoor. Je moet toch laten zien dat je Amerikaan bent. Anders zou je misschien wel denken dat ik een Fransman ben”, zegt hij lachend.
Nee, zelf heeft hij geen programma op de computer van zijn 14-jarige dochter gezet. “Wij hebben maar één computer in huis en die staat in de keuken. Daar kunnen de kinderen niet hun gang gaan, want het is de gezamenlijke pc en wij kunnen er altijd in kijken”. Maar als vader van vier kleine kinderen vindt hij het bespioneren van eigen kinderen geen probleem. Hij ziet echter wel in dat het ook fout kan aflopen als je alles van je kinderen weet door in de computer hun chatsessies na te lezen en te onderzoeken welke websites hij of zij bekijkt.
In Houvast komen de ouders, die in de computer van hun zoon gluren, er achter waarom hun vrolijke zoon zo chagrijnig, gesloten en opstandig is geworden. De brave jongen zit aan de drugs, heeft de zelfmoord van zijn boezemvriend nog steeds niet verwerkt en is in de greep van dealers. Het blijkt dat een receptenboekje van de vader – specialist in een ziekenhuis – in handen is gekomen van de dealers, die daarmee aan legale drugs kunnen komen om te verkopen. “Dat is in Amerika de nieuwste trend. Medicijnen gebruiken als drugs. Dat kan net zo’n kick geven als heroïne en is net zo verslavend”, weet Harlan Coben.
Maar zijn boek bevat veel meer verhalen dan alleen de spionerende ouders. Een leraar gaat in de fout door een meisje voor gek te zetten waar alle leerlingen bij zijn. In één klap is haar prettige schoolleven voorbij: Ze wordt overal en door iedereen gepest. “Het boek gaat over kleine dingen, die fout gaan, en vervolgens grote gevolgen hebben. Alle mensen doen dingen met goede bedoelingen, maar dan loopt het uit de hand”.
Door alle verschillende families en verhalen die hij in zijn boek heeft gestopt, was Houvast heel moeilijk te schrijven, vertelt de schrijver, die ongeveer een boek per jaar produceert. Een productie die overigens niet ten koste gaat van de kwaliteit. De ene is nog beter dan de ander. “Houvast was mijn moeilijkste boek tot nu toe”, geeft hij toe. Maar dan vervolgt hij met een vette grijns: “Maar dat zeg ik van elk boek. Ik heb er nu zoveel geschreven en je denkt voortdurend dat het volgende boek makkelijker zal gaan. Maar dat gebeurt niet. Het wordt maar niet makkelijker”.
De kleine dingen van het leven die de mist in gaan, dat is typerend voor de aanpak en stijl van Harlan Coben. Voor hem geen wereldomvattende samenzweringen of ijzingwekkende seriemoordenaars. “Voor mij geen James Bond of Batman. Ik schrijf over gewone mensen waar lezers zich in kunnen herkennen”. Zo zal zijn volgende boek waarschijnlijk weer een Myron Bolitar-verhaal worden. De sportmakelaar die samen met zijn vriend als een soort privé-detective misdaden oplost. Met deze veel geprezen hilarische serie brak Harlan Coben jaren geleden door. “Maar nu gaat Myron wel naar Parijs voor een zaak. Tenminste, ik denk dat het Parijs wordt. Nu ja, hij verlaat in ieder geval New Jersey. Dus misschien maak ik er wel een internationaal boek van. Ik ben ten slotte nog jong. Ik schrijf nu niet over internationale misdaad of seriemoordenaars, maar misschien komt dat allemaal nog”. Hij voegt er als advies aan de lezers aan toe dat men niet alles moet geloven wat hij zegt.
De keuze van Parijs komt voor Harlan Coben niet zo maar uit de lucht vallen. Zijn boek Niemand Vertellen is in Frankrijk verfilmd. De film deed het zo goed, dat hij over enkele maanden in Amerikaanse bioscopen te zien zal zijn. In een speciaal voor Amerika aangepaste versie natuurlijk. Aanvankelijk zou het ook een Amerikaanse film worden. “De rechten waren al gekocht, maar Hollywood is zo’n vreemde wereld. Ze geven bakken met geld uit, maar maken er dan vervolgens geen film van. Het is niet te voorspellen wat daar gebeurt. Er is na het succes van de Franse versie nu meer interesse, zeker. Maar ik reken nergens op. Laat ik me maar op het schrijver concentreren, anders word ik er maar ongelukkig van. Ik zie wel wat er op me afkomt”.