Pesten op school als tijdbom
Aan de oppervlakte is Kruisgang een alledaagse thriller. De spanning wordt vakkundig opgebouwd tot een daverende finale. Maar als de laatste bladzijde is omgeslagen, blijft er meer hangen dan de herinnering aan dreigbrieven en bizarre moorden. Dat is precies de bedoeling van het schrijversechtpaar Hoogstraaten. Een simpele thriller willen zij niet schrijven. Er moet meer zijn om over na te denken, vinden zij. Daarin slagen zij in hun tweede thriller Kruisgang opnieuw.
Het plot is relatief simpel. Een jonge vrouw krijgt een dreigbrief, waarvan zij niets begrijpt. Als niet lang daarna een oude klasgenoot op een vreselijke wijze wordt vermoord, wijst alles naar een tragische gebeurtenis op de middelbare school. Maar het slachtoffer van de pesterijen in de klas en op schoolreis had toch zelfmoord gepleegd? Ja toch?
De gedachten van de lezer gaan ongetwijfeld terug naar de eigen schooltijd. Wie was in de klas altijd het lijdend voorwerp, wie was de pispaal, zou die ook zo vol wrok zitten? Hoe heette dat watje ook al weer, die zo oerlelijk was dat hij niet bij de meisjes in de buurt hoefde te komen?
Marianne en Theo Hoogstraaten gaan in hun boek nog een stap verder. De gepeste en oerlelijke puber wordt door zijn rijke ouders naar Amerika gestuurd voor plastische chirurgie. Met een opgeknapt gezicht en figuur komt hij terug. Meisjes bekijken hem nu begerig, alleen zijn klasgenoten prikken door zijn ‘vermomming’ heen: achter het mooie masker is hij hetzelfde jongetje gebleven dat wordt afgewezen. Het zet al die programma’s over ‘extreme makeover’ in een ander daglicht. Een specialist kan de buitenkant veranderen, maar wat doet het met de binnenkant van een mens?
Het schrijversechtpaar heeft met Kruisgang een prima boek afgeleverd. Dat het lekker makkelijk leest, hoeft niet te verbazen. Theo Hoogstraaten heeft al een hele reeks jeugdboeken geschreven, dus met de techniek van het schrijven is niets mis. De dialogen zijn scherp, nergens staan de terugblikken of beschrijvingen de vaart van het verhaal in de weg. De finale biedt bovendien voldoende verrassing voor de lezer om de aandacht tot aan de laatste bladzijde vast te houden. Een klein diamantje van eigen bodem.