Waardering:

Op een veilige manier vreselijke angsten beleven, dingen die je in het echt niet mee wil maken. Dat is de essentie van het genre ‘horror’, zo omschrijft schrijver Thomas Olde Heuvelt zijn werk. Zijn eerste boek, Hex, is een immens internationaal succes geworden. Onlangs is zijn tweede boek, Echo, verschenen. En eind van de maand volgt nog het geschenkboek Spannende Weken van zijn hand.

foto Ed Coenen

Het debuut van Thomas Olde Heuvelt – ‘een oer-Hollands verhaal dat speelt in de Achterhoek’ – heeft in eerste instantie niet heel erg veel indruk gemaakt op de Nederlandse boekenmarkt. Maar een paar jaar later is Hex in Amerika en Engeland razend populair geworden. Waarna het natuurlijk ook in eigen land alsnog een bestseller is geworden. En het is inmiddels in tal van landen, van Brazilië tot Taiwan, uit gekomen. ‘Voor het succes kon ik niet ontkomen aan een Amerikaanse setting’, vertelt hij in Amsterdam, waar hij ter gelegenheid van zijn tweede boek de pers te woord staat. ‘Maar ik heb de Nederlandse nuchterheid er in gelaten. Toch is het door die veranderingen wel een ander boek geworden’.

Het gevolg: voor zijn tweede boek heeft hij bewust een internationale setting gekozen. Dan hoeft hij het verhaal niet te herschrijven voor de Engelse en Amerikaanse markt. Het verhaal speelt zich voornamelijk af in de Zwitserse Alpen waar Nick, een Nederlandse bergbeklimmer, en Sam, zijn Amerikaanse vriend, een bizarre tijd beleven. ‘Veel internationaler kan je het niet krijgen’, lacht hij. In Echo leidt een dodelijke val van Augustin, de klimmaat van Nick, tot bijna bovennatuurlijke verschijnselen, tot dood en verderf, de Nederlander en de Amerikaan houden maar met grote moeite het hoofd koel, terwijl de spanning steeds verder toeneemt. Het duister sluit zich om Nick. Daar kunnen Sam en Nicks zus ondanks al hun goede bedoelingen niets tegen beginnen.

U beschrijft het bergbeklimmen zo levensecht, heeft u zelf ook aan bergbeklimmen gedaan?

Thomas Olde Heuvelt: ‘Ik ben mijn leven lang bergbeklimmer geweest. Al van jongs af aan wilde ik klimmen. Dan zeiden mijn ouders: Niet daarheen gaan. En toen ben ik stiekem toch naar de top van een bergje geklommen. Ik heb in de Alpen heel wat bergtoppen bedwongen. En de scene in Echo dat de twee klimmers op een smalle bergrug zitten en een van twee zijn rode helm laat vallen, heb ik zelf ook mee gemaakt. Dan zie je dat ding weg rollen en steeds kleiner worden en je weet dat als je een foutje maakt, je er zelf ook achter aan kan gaan. En de scene in de ijsspleet in de gletsjer  heb ik ook uit eigen ervaring. Alleen ben ik er ongeschonden uit gekomen. Ik ben nu 35 jaar en niet meer zo ambitieus als toen ik 25 was. Ik ben me nu bewuster van de gevaren van het klimmen. En ik zit langer in een relatie. Je partner heeft er ten slotte niet om gevraagd dat je je leven waagt op een berghelling. Maar het gevoel als mens tegenover een berg, je bent zo klein en de berg is zo groot. Je voelt bijna het leven in een berg. En je weet dat er iets naars kan gebeuren. De natuur trekt altijd aan het langste eind. Daar wilde ik over schrijven’.

Moest dat opnieuw een ‘horror’-boek worden?

Thomas Olde Heuvelt: ‘Het genre is populair, want lezers kunnen op een veilige manier hun angsten beleven. Iets wat ze niet in het echt mee willen maken. De angsten van het leven beleven en dan loslaten. Dat is horror. Het gaat om irrationele angsten die iedereen kent. Je ligt veilig in bed, niets aan de hand, tot het licht uit gaat. Iedereen kent dat gevoel dat er iemand in de donkere kamer staat. Ik heb vanaf mijn 11e gedroomd over het schrijven van horror-boeken. Ik stond voor een boekwinkel en zag een boek van Stephen King in de etalage. Dat wil ik ook, dacht ik toen al. Ik heb jarenlang tijd, energie en geld geïnvesteerd om dat te bereiken. Het komt niet vanzelf. Ik had een prijs gewonnen voor een kort verhaal en heb dat verhaal laten vertalen. Vervolgens ben ik naar Engeland gegaan en gesproken met uitgevers, redacteuren. Kortom uitgebreid netwerken. Ik heb dat jarenlang gedaan. Ook in de VS. Wat begon als kleine sneeuwballetjes is nu met Hex een lawine geworden. Maar dat was niet gelukt als ik er niet jarenlang aan had gewerkt’.

U heeft plezier in het vertellen van verhalen?

Thomas Olde Heuvelt: ‘De scheidslijn tussen echt en fantasie is heel dun. Dat heb ik in Echo vastgehouden. Ik ben zelf heel rationeel, doe niet aan bijgeloof, maar ik voel dat er ‘iets’ leeft als ik een berg beklim. Daarom vind ik het zo leuk om verhalen te vertellen. Ik heb de controle over dat verhaal. Ik kan over geluk schrijven. Of over duistere zaken. Die controle wil je hebben, maar in de realiteit heb je die niet. Er gebeuren nare dingen waarover je geen controle hebt. Mijn eigen klimmaat is een tijdje geleden plotseling overleden. Gewoon thuis. Mijn vader is overleden toen ik drie was. Dan blijkt maar weer: je hebt geen controle’

U schreef het geschenkboek voor de weken van het spannende boek.

Thomas Olde Heuvelt: ‘Ik was verbaasd maar vond het heel leuk dat ze mij vroegen. Het is wel een heel ander boekje geworden dan in het verleden is verschenen. Het gaat over een vrouw die haar baby verliest en vervolgens een perfecte baby herschept. Zij vertelt het verhaal als een wiegelied aan die dode baby. Schrijven over een gestorven kind ligt altijd gevoelig, maar literatuur is er voor om over taboes te schrijven. Een ander voorbeeld is in Echo dat Nick verminkt is na het ongeluk en Sam bij hem blijft. We zeggen natuurlijk allemaal dat we bij onze geliefde blijven als die door een ongeluk wordt getroffen. Voor Sam weegt de liefde zwaarder. Maar doen we dat in het echte leven ook?’

Bestel direct van de uitgever via deze link