De vrouwelijke stem van Nicci French
Sean French ziet overal om zich heen aanleiding voor een nieuwe thriller. Toen in de Bussumse zaal veel mensen niet aanwezig bleken te zijn vanwege de sneeuwval en gladheid, wist hij het meteen zeker: “Alle mensen die via Internet vragen hebben gesteld, zijn er niet. Als dat geen mooi plot is! Hoe komt dat en wie heeft er een motief om die mensen die ons willen ontmoeten uit de weg te ruimen?”
De mannelijke helft van het beroemde schrijversduo Nicci French heeft meteen de lachers op zijn hand. De lezeressen van Libelle die de avond had georganiseerd genieten in het Bussumse theater ’t Spant van het Engelse echtpaar. Het weer is wel spelbreker. De bijeenkomst is van de grote naar de kleine zaal verhuisd en zelfs die zaal is bij lange na niet vol en de beoogde presentator Elvin Post heeft zich ’s ochtends ziek afgemeld.
Nicci Gerrard en Sean French – samen Nicci French – is in Nederland om hun nieuwste boek, Verloren, te promoten. In dat boek zoekt Nina Landry op een desolaat winters eilandje aan de zuidkust van Engeland naar haar tienerdochter. Is ze weggelopen? Ontvoerd? Zelf weet Nina het ook niet maar een innerlijke stem zegt haar dat er iets ernstigs aan de hand is. Niemand wil haar echter geloven. Vrienden, ex-echtgenoot, vriend, politie, allemaal zeggen ze sussend dat het wel mee zal vallen, maar Nina laat zich niet sussen.
Het boek kent geen hoofdstukken of onderbrekingen. Het is het verhaal van zeven uur speuren en steeds zenuwachtiger rennen. Haast, ontzettende haast heeft Nina. Verloren is daardoor een hijgerig boek: voor de hoofdpersonen, maar ook voor de lezers. Die krijgen gaan seconde rust. “Het was de bedoeling alles zich in één afgrijselijke dag afspeelt,” vertelt Sean French. Om geen minuut van de zeven uur die de hel van Nina Landry duurt, over te slaan, heeft het schrijversechtpaar veel meer voorbereiding in het boek gestopt dan anders. Alles werd vooraf uitgedacht en in een schema vastgelegd. Daarna is het boek zelf in drie of vier maanden geschreven.
Volgens Sean French is Verloren ontstaan tijdens wandelingen dicht bij hun huis langs de Engelse kust. “Op een grijze dag liepen we langs de kust terwijl we praatten over een nieuw plot. We zagen oude, vervallen vrachtschepen liggen, die waren omgebouwd tot woonboten. Sommigen zo vervallen en aan de grond gelopen dat er niemand meer kon leven, maar in andere probeerden mensen er het beste van te maken. Toen zeiden we al dat we dat beeld in een boek wilden gebruiken. Dat hebben we in Verloren gedaan,” vertelde Sean in Bussum, waarmee hij opnieuw bewees dat ze in alle beelden en gebeurtenissen plots en verhalen voor een volgend boek zien.
Een volgend boek waar ze volgens terloopse opmerkingen van het echtpaar al bijna halverwege zijn. En dat bovendien een ‘mannelijke stem’ zal krijgen. Toen Sean dat had gezegd – ‘eigenlijk praten we nooit over waar we mee bezig zijn’ – keek zijn vrouw Nicci afkeurend. Maar tegelijk met een glimlach om haar mond, waarmee de dreiging van een echtelijke ruzie al meteen de kop werd ingedrukt. “Nicci French is een vrouw,” concludeerde Nicci Gerrard gedecideerd.
Hij reageerde op een vraag uit de zaal waarom Nicci French altijd een vrouw als hoofdpersoon neemt. Sean bevestigde dat Nicci French een ‘vrouwelijke stem’ heeft. Volgens Nicci Gerrard gaat het verder dan de simpele constatering dat hun eerste boek over een vrouw ging. “Als een vrouw ’s avonds over straat loopt, kunnen er dingen gebeuren die niet bij een man alleen voorkomen. De vrouw is de gelijke van de man in heel veel dingen, werk, geld verdienen, intelligentie, maar tegelijk is een vrouw wel kwetsbaar. Dat is belangrijk voor een thriller zoals wij die schrijven over gewone mensen die in extreme omstandigheden terecht komen.”
In Verloren vervolgt deze lijn. De doodgewone Nina Landry wordt door de verdwijning van haar dochter voor de ergste beproeving van een ouder gesteld: het dreigende verlies van je kind. Om te onderzoek wat er is gebeurd, duikt ze in de dagboeken, de e-mail, de schoolspullen van haar dochter. Dat is bijna ‘godslastering’, zegt Sean French. Nicci Gerrard: “Tieners moeten geheimen hebben voor hun ouders. Dat zeggen we ook altijd tegen onze eigen kinderen. Maar Nina komt alles te weten. Er blijven geen geheimen over. Verloren gaat dan ook niet alleen over een kind verliezen, maar ook over vinden. Ze leert haar dochter door die dag veel beter kennen dan daarvoor.”
Met Verloren voegen de twee een prachtig boek aan hun toch al zo indrukwekkende werk toe. De speurtocht van de moeder grijpt de lezer meteen bij de keel. De spanning wordt vakkundig opgebouwd tot en met de spetterende finale. Dat de politie in het boek er niet zo goed vanaf komt, doet het schrijversechtpaar met een schouderophalen af. Met de opmerking dat de recherche in de televisieseries heel wat lijkt, maar ‘in werkelijkheid is de politie niet onfeilbaar’ velt Nicci Gerrard een kort maar krachtig oordeel.
De twee oud-journalisten gaan de komende tijd door met het samen schrijven van thrillers. Ze zijn al halverwege hun tiende boek. Nu moeten ze werken tussen de ‘chaos van een gezin met vier kinderen’. Maar als de kinderen uit huis zijn, is er dan meer tijd? Daar zitten ze niet echt op te wachten. “Er is iets met eindeloze dagen en zeeën van tijd,” denkt Sean hardop. “Misschien wordt literatuur wel in chaos geboren.”
Tot twee jaar geleden werkte Nicci Gerrard nog als journalist. Ze schreef vooral achtergrondverhalen. Pas na zeven succesvolle boeken als Nicci French is ze daarmee opgehouden. Het tekent de inzet van het echtpaar. Altijd bezig met lezen, schrijven of discussiëren over een nieuw verhaal. Nicci Gerrard: “Ik dacht altijd dat als ik ouder zou zijn, dat ik dan rustiger zou worden. Het gevoel dat je gesetteld bent. Geen discussies meer. Maar ik ben van gedachten veranderd. Ik houd gewoon van debatten en argumenteren. De dag dat we dat niet meer doen, is de dag dat we geen boeken meer schrijven.”