Vader en zoon
Ouders blijven hun eigen kinderen verdedigen. Desnoods tegen beter weten in. Maar als dat kind zich nu eens ontwikkelt tot een psychopaat die in staat is mensen te vermoorden? Wat als de vader denkt zeker te weten dat hij een monster heeft voortgebracht? Bram Dehouck, Vlaams schrijver die voor zijn eerste twee thrillers telkens de Gouden Strop won, schreef over dat dilemma zijn derde spannende boek.
‘Het is een interessant gegeven waar ik aan moest denken toen ik op televisie de ouders van Joran van der Sloot hun zoon zag verdedigen tegenover misdaadverslaggever Peter R. de Vries. Zij weten wat hij heeft gedaan, maar ze blijven hem verdedigen. Wat zou een vader doen als hij weet dat zijn zoon zich als psychopaat ontwikkelt. Zo ontstaan mijn boeken altijd. De gedachte schiet door me heen: Stel dat zoiets gebeurt, wat dan’, zegt Bram Dehouck.
Zijn nieuwste boek, Hellekind, is onlangs verschenen. Na De minzame moordenaar en Een zomer zonder slaap heeft Dehouck weer een afwijkend verhaal op zijn naam staan. Geen politieroman, geen moord en doodslag, maar de vreselijke spanning van een vader die besluit zijn eigen zoon om het leven te gaan brengen. Die spanning draait om de vraag die de lezer bezig blijft houden: ‘Gaat hij het echt doen of weet zijn vrouw hem op andere gedachten te brengen.’
Het is volgens Dehouck altijd een moeilijke vraag voor ouders: wanneer wordt kattekwaad iets dat minder onschuldig is. ‘Alle kinderen proberen dingen uit, onnozele dingen, zonder na te denken over de gevolgen. Maar wat gebeurt er als het niet meer zo onschuldig is. Als het kind trekken van een pathologische moordenaar krijgt. De vader is overtuigd, de moeder niet. De vraag in het boek is niet wie heeft de moord gepleegd, maar: wat is er nu eigenlijk precies aan de hand’, ligt de schrijver in een Antwerps hotel uit.
Zijn derde boek is opnieuw geen detectiveroman geworden, geeft Dehouck grif toe. Het is niet zo dat hij per se niet zo’n boek wil schrijven, zegt hij, maar hij heeft nog geen een keer een bruikbaar idee gehad voor een dergelijk boek. ‘Het is me gewoon nooit te binnen geschoten. Misschien moet ik het toch maar eens proberen’, lacht hij.
Het heeft even geduurd voordat hij klaar was met zijn derde boek. Komt dat omdat de druk is toegenomen nu hij al twee keer de Gouden Strop voor het beste Nederlandstalige spannende boek heeft gewonnen? Nee, zo ziet hij het niet, zegt hij. ‘Ik leg de lat voor mezelf toch al hoog. Het is wel logisch dat je druk voelt, maar ik ga er niet anders door schrijven. Ik ga niet schrijven om ermee te scoren.’
Bram Dehouck is geboren in Poperinge, een dorp in West-Vlaanderen. Op zijn achttiende startte hij in Gent aan de hogeschool. Zijn eerste gedachte ging uit naar een artistieke opleiding. ‘Het vertellen van verhalen zit mij in het bloed’, aldus de schrijver. ‘Als kind tekende ik al strips. Ik dacht dat tekenen het voor mij zou worden, maar ik heb het toelatingsexamen voor de hogeschool verpest.’ Het werd daarna de opleiding journalistiek aan de Gentse hogeschool. Hij werkte eerst bij een vaktijdschrift om daarna over te stappen naar de afdeling communicatie van de Mutualiteit van Kortrijk; de Belgische versie van het ziekenfonds. Daar werkt hij nog steeds terwijl hij in zijn vrije tijd tekeningen maakt en spannende boeken schrijft.