Eerst zien dan geloven

Het Geschenkboek voor de Maand van het Spannende Boek is dit jaar geschreven door de relatief onbekende Loes den Hollander. Dat zij is gevraagd door het CPNB, heeft haar dan ook verbaasd. ‘Ik durfde het eerst niet te geloven.’

Op het moment dat de uitgever belt met de vraag of ze mee wil naar het CPNB voor een overleg en het is bovendien augustus, dan weet je eigenlijk wel waar het over gaat, vertelt Loes den Hollander in de immense tuin rond haar woning in de kop van Noord-Holland. ‘Het kan natuurlijk bijna niet iets anders zijn dan het geschenkboek, maar ik ben dan toch zo van eerst zien dan geloven. Ik moest drie weken wachten op dat overleg. Nou, dat waren drie heel lange weken.’

 

De uitnodiging kwam dus als een verrassing?

 

‘Het was inderdaad een verrassing, een heel aangename verrassing. Maar ik vond eerlijk gezegd dat het wel tijd werd. Laat mij het maar eens proberen, dacht ik. Ik heb lang genoeg in de schaduw gestaan.’

 

Was het moeilijk om zo’n kort verhaal te schrijven? Een auteur moet zich dan enorm inhouden?

 

‘Ik heb al eerder twee novelles geschreven. Maar dit is toch heel anders. Normaal heb je geen deadline en bepaal je zelf je tempo. Het boek is ook door veel meer mensen beoordeeld. Dat maakt het spannend. Leuk spannend. Echt heel leuk. Toen ik het boek af had, ging ik het een beetje traineren. Ik vond het gewoon jammer dat het klaar was.’

 

De oplage van Nooit alleen is 600.000 plus de epub-versie. Dat betekent veel voor de naamsbekendheid. Heeft dat voor extra druk gezorgd.

 

‘Ach, het zal wel gaan zoals het altijd gaat. Mensen vinden het fantastisch en anderen vinden het niks. Ik trek me er normaal niets van aan. Ook nu niet.’

 

Sinds het debuut schrijft u gemiddeld twee boeken per jaar. Waar haalt u dat vandaan?

 

‘De verhalen komen bij mij binnen, zeg ik altijd maar. Het zijn gebeurtenissen die ik op televisie zie of in de krant lees en die me blijven intrigeren. Vaak als ik met mijn hond, Olivier, door de duinen loop bedenk ik dan opeens hoe het verhaal moet gaan. Dan ga ik hier thuis achter de computer zitten. Ik vind het zo leuk om te doen. Heerlijk om verhalen te vertellen. Er is niets leukers dan bedenken hoe ik de lezer op het verkeerde been kan zetten.’

 

Wat voor soort thrillers schrijft u?

 

‘Ik schrijf in ieder geval geen actiethrillers. Dat is niet mijn stijl. Ik schrijf over wat mensen in een relatie elkaar aan kunnen doen. Want iedereen kan moorden. Vraag aan een ouder wat ze doen als iemand hun kind ombrengt. ‘Die is na zijn celstraf voor mij’, hoor je dan. Ik schrijf over gewone omstandigheden dier tot verschrikkelijke resultaten kunnen leiden.’